Niecodzienna rozrywka w mieście

Niecodzienna rozrywka w mieście

Pewnego dnia do naszego miasta,ku radości dzieciaków,
Przyjechało wesołe miasteczko,a z nim cyrk duży.
Wszystkie dzieci aż podskakiwały,patrzyły z podziwem na chłopaków,
Jak montowali dach cyrku,montaż karuzeli,był tam nawet Murzyn.

Minęło kilka dni gdy wszystko było już przygotowane,
Karuzele wielkie,małe,młyn diabelski i salon śmiechu.
Mogły już dzieci i nie tylko, kupować bilety,urzadzenia przesmarowane,
Smaruje się je dlatego,by pracowały bez hałasu,pisku a nie do śmiechu.

Dzieci patrzyły na olbrzymi dach cyrku,był ciemnozielony,
Gdy już cyrk będzie gotowy,dzieci grzecznie będą prosiły mamę,tatę.
Weźcie nas do cyrku,będa klauni,żonglerzy,konie,pokaz bedzie fajowy.
Które były grzeczne,mogły spokojnie czekac na ten czas bajkowy.

I wesole miasteczko,oraz wielki cyrk codziennie były zatłoczone,
Dzieci dzieciom opowiadały,jak było,kto wystepował.
Codziennie były dwa przedstawienia,zawsze zapełnione,
Jakie zwierzęta występowały,akrobaci,żonglerze i czy klaun żartował.

Orkiestra pięknie przygrywała wykonawcom,jednak arena była najciekawsza,
Na każdy występ dzieci czekały niecierpliwie i nagradzały artystów brawami.
Szczególnie oklaskiwały klaunów,bo byli takimi bardzo śmiesznymi,
Nawet niewiadomo,kiedy przedstawienie się skończyło,dzieci klaskały gromko rączkami.

A w wesołym miasteczku wszystko aż kipiało,ludzie byli podnieceni,
Z dużych karuzel i małych ciągle słychac było śmiech i krzyki.
Dzieci najbardziej śmiały się w salonie krzywych luster,były zachwyceni,
Wszyscy byli w dobrych nastrojach,a dzieci mogły zobaczyć nawet kucyki.

Ja też tam byłem,najbardziej podobały mi się ewolucje akrobatów,
Oraz tresura tygrysów,lwów i zabawa tresera z foką i klaunów żartami.
Ale również amazonki,które po arenie kłusowały,na koniach bez batów,
Trzymając każdą nogę na innym koniu,żonglowały zapalonymi pochodniami.

Konie były białe,ogony uczesane w piękne warkocze,a na głowach pióra,
Uprząż piękna,kolorowa,wierzcie mi,warto to było zobaczyć na żywo.
Każda amazonka w pięknym kostiumie,galopowały równo,to piękna tresura,
Była też tresura pudelków,a klauni wygłupiali się z małą małpką,istne cuda.

Żałujcie,ze nie mogliście być tam ze mną i podziwiać,jak pięknie tam było,
Ale jak mogło nie być,cyrk był Państwa Zalewskich z samej Warszawy.
Było kolorowo,wspaniale,a orkiestra dodawala szyku i szkoda by było,
Cały występ był silnym doznaniem,bo to cyrk bardzo,szykowny i znany.


Wiersz ten napisałem dzisiaj tj.25 maja 2011 r.
zdjęcie ze strony

Doktor Sowa

Doktor Sowa

zdjęcie ze strony 

Żabka mówi do spotkanego zająca,

Wiesz szaraczku,jaka dzisiaj jestem śpiąca.

Czemu nie spałaś,żabko zielona-czyś Ty nie chora?

Gdy jesteś chora,znam sowę-doktora.

Żabka rzekła do szaraka,skoro dobrze znasz doktora,

Jeszcze dzisiaj musisz mnie tam zaprowadzić,bom naprawdę chora.

Szarak wziął żabkę pod rękę,pomógł jej dojść do domu doktora,

Sowa obejrzała żabkę i powiedziała-tyś naprawdę chora.

Dam Ci leki oraz zioła,stosuj je według wskazań moich,

Za dwa dni będziesz już zdrowa,wszystko dobrze się skończy.

Wróciła żabka z pomocą zająca do domu,szarak w łóżeczku ją położył,

Pamiętaj żabko,co mówił doktor,co dzień będę tu przychodził,aż choroba się zakończy.

Żabka leżała w swoim łóżeczku,chora,

Zając przychodził codziennie,gdy przyszła pora.

Po dwóch dniach żabka już wyzdrowiała,

Szarak pobiegł do sowy z wieścią,że żabka już zdrowa.

Gdy szarak wracał do swego domu zadowolony,

Spotkał pająka,a ten się żali-zajączku młody,

Jestem tak słaby,bolą mnie wszystkie kości i stawy,

Wybrałem się do doktora-sowy,nie mam juz sił by iść już dalej.

Nie martw się pajączku,jesteś lekki jak piórko,

Sam Cię zaniosę do sowy domku,to niedaleko,za tamtą górką.

Sowa zbadała dokładnie pająka,pomyślała chwilę i rzekła;

Gdybyś nie siedział ciągle w pajęczynie,a ruszał się dużo,pająkowi mina zrzedła.

Wiem sówko,sam jestem winny sobie,zasłużyłem sobie,

Ale zapamiętam Twoje zalecenia,dostał maść do smarowania.

Smarował swoje cienkie nóżki,tak jak sowa kazała,

Wnet choroba pająka minęła i gdzieś uleciała.

Tak to zwierzątka pomagają sobie,a mądra sowa leczy,

Sowa to bardzo mądry ptak i wszystko potrafi wyleczyć.

Rozniosło się po całej okolicy,na łące i w lesie,

Że mają swego lekarza,najwięcej wieści rozniosły szaraki i ich kolesie.

Tatrzańscy górale

Pierwszy raz,gdy byłem w Tatrach Wysokich,

na środku polany ,między polami,

Mieszkał góral z góralką,był to baca nad bacami,

wszyscy górale go poważali.

Zawsze późną wiosną razem z juhasami,

wyprowadzał swe owce na wielką

halę między górami otoczonej lasami,

płynącym strumykiem,sosnami i smrekami.

Tak było co roku i każdej wiosny,

baca z zaufanymi,młodymi juhasami,

Wypasali razem owce,barany,jak to u nich zwykle bywa,

u dzielnych górali.

W zrobionym porządnie szałasie przez sześć 

a nawet siedem miesięcy tam przebywali.

Taki wypas redykiem się nazywa-

to olbrzymia hala,pełna świeżej,

smacznej trawy z witaminami.

Baca i jego juhasi nie mogli zostawić swych owiec

 i baranów samych aż na tak długo,

Dlatego przez ponad pół roku musieli pilnować swych stad owiec

 i baranów

i chronić swe stada.

Bo wokół było wiele wilków,które odpędzały psy pasterskie

lub sami górale,

Gdyż często napadały je watahy wilków,

porywały całe owce,

baca miał co do tego kilka planów.

Górale mieli piękne i madre psy,które na znany im gwizd bacy 

zaganiały owcę,która się zbyt oddaliła,

A baca i juhasi potrafili piękne wygrywać melodie,

to na skrzypkach,

na ręcznie robionych fujarkach.

Echo niosło daleko te dźwięki,muzyka i śpiew juhasów 

płynęła rzewnie,

aż w gardle dławiła,

Że tych głosów słuchając,często łza się w oku zakręciła,

można było jej słuchać,

serce zachwyciła.

Baca i juhasi pilnowali swych stad baranów i owiec,

mając psy pasterskie

i bicze z których strzelali,

Zawsze byli gotowi,by ratować owcę,

która oddaliła się przypadkiem od stada,

psy zaganiały a oni wołali.

Psy mieli piekne,mądre,pasterskie,gdy któraś się oddaliła,

by gdzieś indziej

pobiec w pachnące powoje,

One zaganiały je radośnie z powrotem do stada,

czy to nie fajne,sam zresztą to powiedz.

Górale to twardy i hardy naród,każdy o tym wie i mi to powie,

żyją w trudnych warunkach,

Nie boją się niczego,deszczu,śniegu,burzy,zamieci śnieżnej,

ani wilków wycia.

To dla nich rzecz zwyczajna,tak im w życiu przypadło,

musza radzić sobie,

nie gardzą też w trunkach,

Byłem tam kilka razy,bo kocham góry,

zawsze podglądałem ich codzienny styl życia.

Właśnie dzieki góralom,

mamy największą Polonię w Stanach Zjednoczonych,

Którzy pod koniec ubiegłego wieku i w początkach tego

 wyjechali za chlebem i pracą.

Oscypki góralek robione przez doświadczone 

i góralki młode,które uczą się

od już doświadczonych,

Bo jesienią redyk się skończy,górale bryczkami

zechcą się wzbogacić,

to też zechcą dudków i tak się bogacą.

Piękne tańce góralskie są szybkie,a góralki strojne,

piękne,kolorowe,

Górale również w świątecznych ubraniach,

ciupagi mają ostre ostrza.

Na wszystkie uroczystości,czy święta,ubierają się tak już od wieków,

Wygląda to wspaniale,cieszy oczy,jest to piękne i wyjątkowe.

Tatrzańscy górale,to ludzie pracowici,

najlepsi są w ciesielce,

Uczyli się budowy domów od swoich ojców,dziadów,pradziadów.

Ale nie pozwalają zdradzić swego fachu,

nawet przy butelce,

To ludzie honorowi,hardzi,trzymają się razem,

lecz nie lubią gotowania

i stronią od garów.

Wiersz ten,lub opowieść,jak kto uważa,napisałem z autopsji już bardzo dawno,

bo 15 wrzesnia 1979 r.

obraz
Wojciech Gerson
"Odpoczynek w szałasie tatrzańskim (Zaczarowane dźwięki, W góralskiej chacie)", 1862,
olej na płótnie, 92,5 x 134,5 cm, własność spadkobierców Leopolda Kronenberga,
utracony 1939-45

Dlaczego?

Moje życie to historia

Zapisana w sercu mym,

Które tworzą szare dni.

Ciemną nocą jak przyjaciel

W mrok rozkwita barwny film,

Powracają tamte sny.

Każdy uśmiech, każda radość

Chwile smutku i rozpaczy,

Wiąże znowu w jedną całość

Nocy czas, nocy czas.

W nocnej ciszy serce pisze

Swój pamiętnik z dawnych lat

I zostawia w nim trwały ślad.

Dlaczego w życiu jest tak mało szczęścia chwil,

Dlaczego serce o miłości ciągle śni,

Dlaczego tęskni wciąż do tamtych pięknych dni,

Dni,gdy muzyką chwila z Tobą była mi.

Dlaczego w sercu czuję jakiś dziwny ból,

Dlaczego brak mi twych kojących,czułych słów,

A życie moje tak bezbarwne,puste jest,

Powiedz dlaczego?

Moje życie wciąż przemija,

Czas do przodu wciąż mnie gna.

Już nie wrócą dawne dni,

Lata piękne,Twoja miłość,

Gdzieś odeszły w siną dal,

W ciszy tylko echo brzmi.

Znów przesiewam w duszy mojej

To co kiedyś się zdarzyło.

Szukam ścieżki dobrze znanej,

W świetle gwiazd,w świetle gwiazd.

W nocnej ciszy serce pisze

Swój pamiętnik z dawnych lat,

I zostawi mi trwały ślad.

Dlaczego w życiu jest tak mało szczęścia chwil

Dlaczego o miłości ciągle śni,

Dlaczego tęskni wciąż do tamtych pięknych dni,

Dni,gdy muzyką chwila z Toba była mi.

Dlaczego w sercu czuję jakiś dziwny ból,

Dlaczego brak mi Twych kojących słów,

A życie moje tak bezbarwne,puste jest,

Powiedz dlaczego?

Powiedz dlaczego?

moje słowa do piosenki , którą skomponowałem

16 października 1989 r.

klik




Ten tekst napisałem już bardzo dawno bo dnia 16 października 1989 r.
dedykuję go mojej kochanej żonie Helenie.

Czcigodna, droga, nasza i kochana Pani Stanisławo!

Miłość uczniowska,wdzięczność i przywiązanie-
to trzy ogniwa uczuć,łączących

serca uczniów do swojej Nauczycielki i Wychowawczyni.

My,uczniowie z rocznika 1957/ 1964 składamy dowody wdzięczności Tobie,

droga Nauczycielko i Wychowawczyni,
Pani Stanisławo,którzy mamy przede wszystkim

prawo do naszego przywiązania,
wdzięczności i pamięci o Tobie,Pani.

Serca nasze,gorącą miłością ku Tobie pałające,
nie mogą milczeć w chwili,
która podaje nam najlepszą sposobność wynurzenia Ci
 naszych z głębi ducha płynących

i szczerością tchnących uczuć.

Tą sposobną chwilą jest właśnie dzień Twych imienin,
kochana Pani Stanisławo,

w których zwykłaś odbierać prawdziwe dowody przychylności
od życzliwych i drogich sercu Twemu osób.

Stąd też w dniu tak uroczystym,
pozwól,czcigodna Pani i nam złożyć Ci,
chociażw prostych słowach,ale pełnych wyrazach nasze najgorętsze życzenia.

Ty czcigodna Pani oddałaś się cała mozolnej pracy nad wykształceniem

i wychowaniem naszym.

Wielki jest tedy dług wdzięczności,
któryśmy zaciągnęli u Ciebie.
A długu tego nie możemy spłacić inaczej,
jak skarbami serc naszych.

Zdrowie i pomyślność,to dwa nieoszacowane skarby,
którymi Stwórca nasz

darzy swych ulubieńców.

Tych więc darów życzymy Ci,Pani Stanislawo
z całych serc naszych,błagając zarazem,by nasz dobry Bóg,
nadal użyczał tej niespożytej siły woli i charakteru,

z jaką Ty niezmordowanie nad wykształceniem
i wychowaniem naszym pracowałaś.

Za rzetelną miłość-rzetelną Ci też płacimy miłością
i uroczyście święcąc dzień

Twego Świętego Patrona,prosimy Boga,aby dał Ci wszystko,
co Cię uszczęśliwić może.

Żyj nam kochana Nauczycielko i wychowawczyni naszej klasy,
w setne lata zdrowa i wesoła i ciesz się miłością serdeczną
swych uczniów,którzy mimo,że są dorosłymi

ludźmi,ludźmi po sześćdziesiątce,

kochają Cię nadal.
Oby Bóg najdobrotliwszy zachował Cię jeszcze długie lata
 przyczerstwym zdrowiu ciała i duszy ku szczęściu naszego pokolenia,
a nam pozwolił

pięknym życiem wpleść liść wawrzynu w wieniec Twych zasług.

Twoi uczniowie z klasy 7 c z rocznika 1957/1964


Częstochowa,dnia 08.maja 2011 r.

Konie kare, białe i kasztanki

zdjęcie ze strony

Magda bardzo lubiła zwierzęta,zwłaszcza psy i konie na wybiegu,

Chodziła już do szkoły,ale gdy nadarzyła się tylko możliwość i okazja.

Biegła do stadniny ogladać konie,kare,białe,kasztanki w pełnym biegu,

Nie mogła przeżyć jednego dnia,dręczyła ją ułańska fantazja.

I trwało to bardzo długo,Madzia skończyła szkołę,

ale tylko konie miała w głowie,

Aż zobaczył ją mastalerz-to taki opiekun koni,

że przychodzi tu prawie codziennie.

I spędza przy wybiegu nawet kilka godzin-

już miał plan wiem,co zrobię,

Przemyślał dokładnie swój plan,zrobię tak,

by dziewczynce było przyjemnie.

Podszedł następnego dnia do Magdy,

gdy znowu ją zobaczył przy stadninie,

Jak masz na imię dziewczynko-powiedział mastalerz do Magdy zawstydzonej.

Magda się wystraszyła,że może przeszkadzać w codziennej krzątaninie,

Wyksztusiła swe imię i chciała już odejść,ale ją zatrzymał,zarumienionej.

Jeżeli Madziu tak bardzo kochasz konie i ciągle tu przychodzisz,

Mam dla Ciebie propozycję-powiedział,o ile się zdecydujesz.

Przychodzić zamiast tutaj,ale mnie wcale nie przeszkadzasz,

Owszem,możesz mi pomóc,jak zechcesz,będziesz w stajni czyścić konie,

jeśli potrzebujesz.

Magda pięknie podziękowała panu mastalerzowi,była zachwycona,

Że będzie z końmi na co dzień,czesać je,karmić i patrzeć do woli.

I że jej taka praca przypadła,nie mogła się doczekać,bardzo ucieszona,

Nie mogła sobie w tym dniu znaleźć miejsca,wyobrażała sobie powoli.

Na drugi dzień mastalerz zaprowadził Magdę do stajni odkrytej,

Pokazał Madzi,jak czyści się konie,jak się je karmi,

trzeba ostrożnie z początku.

Aż się konie przyzwyczają do Ciebie,zaufają Ci Madziu, 

jeszcze nie obytej,

Później będziesz miała lżej,ręczę że tak będzie,

zobaczysz gołąbku.

Magda przez kilka lat zajmowała się końmi w stadninie,

Kiedy pierwszy raz podeszła do konia,koń cicho zarżał,ale stał spokojnie.

Wszystkie konie potem,gdy przychodziła godzina przyjścia dziewczynie,

Rżały radośnie,wiedziały,że Magda zaraz przyjdzie,

picie i karma ich nie ominie.

Po ukończeniu liceum,Magda zdała na weterynarię w dalekim Olsztynie,

Ale zawsze myślała o tym,co było,jak była młoda i niedoświadczona.

Ciągle wspominała te wszystkie lata,spędzone w stadninie,

Teraz juz jako lekarz weterynarii,

wróciła do dawnej stadniny,doświadczona.

Konie zaraz wyczuły przyjazd Magdy 

i wszystkie rżały i głośno kopały,

Magda była wzruszona,że poczuły jej powrót z daleka po tylu latach.

Teraz jeszcze bardziej mogę Wam pomagać,proszę,byście stały spokojnie,

Rzekła Magda,ale czuła ścisk w gardle,ciesząc się,że ją rozpoznały.

Wiersz ten napisalem dzisiaj tj. dnia 06 maja 2011 r.
z dedykacją dla Magdy