Jest takie miejsce!
Wiersz napisałem 22 sierpnia 2011 r.
podczas pobytu na Oddziale opieki Paliatywnej
-Wojewódzki Szpital Specjalistyczny
pielęgniarkom i salowym pracującym na tym ciężkim Oddziale.
Moim pragnieniem jest przybliżenie problemu,
że choć ze śmiercią mi nie do twarzy, to można ,
leżąc na takim Oddziale, godnie żyć i walczyć
o najcenniejsze co nam dał Bóg -o życie.
I taki też mam zamiar. Nie poddam się, przede mną długa droga i walka,
ale ja wyjdę z niej zwycięsko.
WSZYSCY, KTÓRZY ZMAGACIE SIĘ Z TYM GADEM, WALCZCIE!!!
Z rakiem można wygrać i co tu dużo mówić,
nawet trzeba :)
Jako pacjent Oddziału Opieki Paliatywnej szpitala NMP w Częstochowie,
przy ulicy PCK, gdzie leżą pacjenci w terminalnej fazie chorób,
zwracam się z ogromną prośbą o pomoc finansową,
która pomoże doposażyć ten szczególny Oddział.
Jeśli ktokolwiek z państwa zechce wpłacić choćby minimalną kwotę
na szpital, proszę nie zapomnieć o dopisku
"NA POTRZEBY ODDZIAŁU OPIEKI PALIATYWNEJ"
mój wiersz z podkładem muzycznym na you tubeklik
Jest takie miejsce w moim pięknym mieście z jasnogórską wieżą,
Którego nie sposób opisać, gdzie ludzie ze śmiercią się mierzą
Kto tu się znalazł z własnej czy nie z własnej woli, w tej oazie cierpienia
Z powodu długiej choroby, braku rodziny, oczekując końca bolesnego istnienia.
Znalazł się tu ,gdzie powinien, to jest taki oddział właśnie,
gdzie człowiek nie traci godności, zanim całkiem zgaśnie.
To nie hospicjum, choć prawie działalność jego taka sama,
Lecz nazwa nie kojarzy się tak źle ,jak wokół krąży fama.
Personel lekarski i wszystkie siostry pełne są poświęcenia
Choć praca ich jest ciężka, odpowiedzialna i pełna skupienia.
Salowe poruszają się cichutko, bezszelestnie prawie wykonując swoja pracę,
Której nie brakuje w takim miejscu, wiem to już z autopsji, wiedzę swą bogacę.
Dla dra Adamkiewicza, który serce ma chyba ze szczerego złota,
Nie ma takich pojęć jak dzień powszedni, świąteczny, pogoda czy słota.
On zawsze na posterunku z łagodnym , ciepłym słowem dla każdego chorego
Sama z nim rozmowa łagodzi ból, a jego widok na oddziale cieszy każdego.
Oddział Opieki Paliatywnej, bo o nim Wam piszę, kochani czytelnicy,
Sam jeszcze niedawno nie wiedziałem, dziesięć lat sobie liczy.
Mieści się w budynku przy szpitalu, popularnie zwanym Tysiąclecie,
Wokół park z pięknym drzewostanem, który pięknie wygląda w lecie.
Nie cieszy to wcale tych, którzy tu leżą i cierpią katusze,
Którym ciało skręca się z bólu i z bólu wyją do nieba dusze.
Tych, którzy czasem proszą w bolesnej modlitwie o rychły koniec Pana Najwyższego,
Byle tylko już nie znosić tego bólu straszliwego, nieustającego.
Na tym pełnym łez, bólu i rozpaczy oddziale jest piętnaście pielęgniarek,
Znakomitych w swym fachu, każda potrafi również dać choremu nadziei i otuchy ogarek.
Nie mogę pominąć żadnej, bo każda jest obdarzona niezwykłą troską o pacjenta,
Takich rzeczy się nie zapomina, o takiej postawie długo, długo się pamięta.
Są trzy Ewy ,w tym oddziałowa, jest Agnieszka, Joasia, Helenka i Halinka,
Jest i Krysia, Anetka, Agnieszka, nie chcę pominąć żadnej, jest również i Grażynka,
Proszę wybaczcie, że nie podaje w kolejności alfabetycznej, jest Aleksandra i Martynka,
Ania i Magdalena, to całkiem spora i świetna w tym, co robi drużynka.
Jest również siostra Sylwia, zajmująca się kroplówkami i lekami dla pensjonariuszy,
Nieobecna jakby, ale bez niej oddział jakby nie miał swojej duszy.
Są cztery panie salowe: Terenia, Sabinka, Krysia ,jest i pani Ela,
Krzątają się cichutko jak mróweczki: poniedziałek, środa czy też niedziela.
Gdybym nie napisał o pani ordynator oddziału ,byłbym wielkim gburem,
Niewdzięcznikiem, gdyż jest to serce całego oddziału, stoję za nią murem.
Lekarz, który dla tego oddziału jest jak olbrzymi diament nieoszlifowany,
Przez wszystkich ceniony, kochany a przez pacjentów uwielbiany.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz